Samodoskonalenie

Szczegóły

Utworzono: 17 stycznia 2008

Marek Warecki, Wojciech Warecki

Każdy z nas miał mniejszą czy większą sposobność (lub konieczność) samodoskonalenia – kształcenia nowych zachowań czy kompetencji lub pozbywania się niepożądanych (palenia papierosów na przykład). Praca nad sobą jest zgodna z hasłami robienia kariery indywidualnej i samodzielnego kształtowani własnej egzystencji i wielu z nas bardzo chętnie chce zostać kowalami własnego losu.

Wszakże sukces indywidualny jest ważniejszy niż wszystko inne (chociaż ostatnie badania Polaków wskazywać mogą, na co innego – rodzina zajmuje najważniejsze miejsce w rankingu wybieranych wartości).

Podstawowym motywem do rozpoczęcia takiej pracy jest niezadowolenie ze stanu obecnego. Może to dotyczyć posiadania słabej muskulatury, zbyt dużej wagi, braków w wykształceniu lub wad charakterologicznych. Wiedzę o tym, co jest pożądane, a co nie i jak na tym tle wypadamy, czerpiemy dzięki porównywaniu się z innymi. Niemałą rolę w tym względzie mają media, w których codziennie widzimy dobrze ubranych, wysportowanych i zazwyczaj niezwykle miłych ludzi, z którymi porównujemy swoje cechy i zachowania.

Nie ma, co ukrywać, że wzorce czerpane tą drogą bywają infantylne i zawodne. W każdym społeczeństwie istnieją jednak mniej lub bardziej uniwersalne wzorce jak żyć i postępować, co ma największą wartość a czego mamy się wystrzegać.

Ciekawe, że do intensywnej pracy nad sobą zachęcał bardzo młodzież zwłaszcza Jan Paweł II słowami: „musicie od siebie wymagać nawet gdyby inni od was nie wymagali”. Natomiast zdaniem Pietrasińskiego praca nad sobą jest zadaniem na całe życie i być może też stąd duże powodzenie, jakimi się cieszą takie inicjatywy jak Uniwersytet III wieku.

Praca nad sobą? Ale jak?

Jak podzielić rodzaje pracy nad sobą? Profesor Stanisław Mika proponuje podział na:

• podejście aforystyczne
• proponowanie wzorców
• wszystko, co proponuje psychologia
• techniki relaksacyjne, medytacyjne, wizualizacje (dużo Dalekiego Wschodu)

Omówmy je teraz pokrótce.

Podejście aforystyczne polega na tym, że przedstawia się w krótkiej i zwięzłej formie myśl czy zasadę pokazująca drogę, jaka należy podążać do osiągnięcia pożądanych cech charakteru czy zachowania. Idea polega na tym, że ten, kto przeczyta myśli Pascala, Kopmayera czy Jana Pawła II zrozumie je i przemyśli to będzie zgodnie z nimi postępował włączając je na trwałe do repertuaru swojego postępowania. Dużo tego typu sentencji można znaleźć u Marka Aureliusza, np. „Tak należy wszystko czynić i mówić i o wszystkim myśleć, jakby się miało odejść z życia” albo: „Najlepszym sposobem obrony jest nie odpłacać pięknym za nadobne”.

Przypomnijmy też ciekawą myśl Nietzschego dotyczącą pracoholizmu, którą przytacza w swych rozważaniach profesor Mika: „Farsa wielu pracowitych – nadmiernym wysiłkiem zdobywają sobie czas wolny i nie potrafią potem zrobić z nim nic innego, niż liczyć godziny dopóki czas ten im nie upłynie”.

Żeby aforyzm zadziałał jak trzeba należy:

• Przeczytać go ze zrozumieniem
• Zapamiętać i zaakceptować jego treść
• Zastosować go w we własnym życiu, w naszej konkretnej sytuacji