Warning >>> there is no article with id = 626
Skąd depresja u ludzi sukcesu?
- Szczegóły
- Utworzono: 31 maja 2007
- Izabela Kielczyk
Czy depresja może pojawić się dlatego, że ma się w życiu za dużo? Bo za dobrze się komuś powodzi? Jak to możliwe, że ktoś ma dużo i jeszcze narzeka? Rzecz w tym, że nie chodzi o to, co posiadamy, ale o to, iż płacimy za to zbyt wielką cenę. Gdy praca staje jedynym i nadrzędnym celem naszego życia warto zadać sobie pewne pytania: Kim jestem? Do czego zmierzam? Co chcę w życiu osiągnąć? Co dla mnie jest najważniejsze? Jakie jest moje powołanie?
Ludzie, dla których życie prywatne i zawodowe staje się jednością – pracując po 60-70 godzin tygodniowo – zaczynają ulegać presji sukcesu. Coraz szybciej osiągają kolejne wyznaczone sobie cele. Coraz więcej z nich dąży do doskonałości, do zdobycia kolejnego awansu, kolejnego intratnego kontraktu czy nowego klienta. Zapominają oni, że sukcesy zawodowe mają jedynie ułatwić osiągnięcie celów osobistych, a nie być wartością nadrzędną i celem samym w sobie. Często praca zastępuje nam nieudane życie, brak rodziny czy bliskich związków z innymi ludźmi. Staje się ona wtedy jednym „lekiem” na nasze niespełnione życie.
Przyjrzyjmy się poniższemu przykładowi:
Przystojny trzydziestokilkulatek, energiczny, pełen pomysłów, wykształcony, z poczuciem humoru. Sam zbudował od zera i prowadzi doskonale prosperującą firmę konsultacyjną. Swoim talentem i ciężką pracą, wyrobił firmie renomę do tego stopnia, że klienci sami przyjeżdżali do niego. Zyski były imponujące, a mała z początku firma stała się jedną najbardziej znanych marek.
Któregoś dnia, ten mężczyzna nie przyszedł do pracy. Przestał wychodzić z domu. Nie odbierał telefonów. Nagle urwał kontakt ze światem. Tydzień, dwa, było coraz gorzej. Depresja. Pustka.
Zwykle w takich przypadkach problem sprowadza się do tego, że w pewnym momencie zapominamy o sobie: o tym, że poza pracą mamy życie prywatne. Ludzie, którzy patrzą na to z boku skłonni są uważać, że wszystko idzie wspaniale: człowiek sumiennie pracuje, dużo zarabia i ma ambicje. Jest społecznie spostrzegany pozytywnie, bo pnie się do góry i osiąga sukcesy. Czegóż zatem chcieć więcej?
Otóż wmawiamy sobie, że praca i kolejne sukcesy zawodowe to najlepsze, co mogło nam się przytrafić. Gonimy więc, nie śpimy, poświęcamy prywatne plany, a nasza praca powoli staje się jedną sferą naszego życia, w której robimy coś solidnie i do końca. Taki sposób funkcjonowania nie jest jednak naturalny. Praca eksploatuje nasze zasoby, a jednocześnie nie wyczerpuje całego spektrum potrzeb, jakie odczuwamy. To powoduje pewien dyskomfort, który w chronicznych przypadkach prowadzić może do swoistej „depresji sukcesu”.
Kiedy owa przypadłość może się pojawiać? Wydaje się, że szczególnie powszechne są tutaj dwa możliwe scenariusze:
- Kiedy oczekujemy od innych pochwały, aprobaty, podziwu tego, co osiągnęliśmy, zdobyliśmy ciężka pracą.
- Kiedy określamy siebie poprzez kolejne sukcesy, poprzez kolejne osiągnięte cele, kolejne szczeble w karierze, kolejne firmy itd.
Spróbujmy w tym miejscu przyjrzeć się bliżej obu sytuacjom.
- poprz.
- nast. »»
