Media: Nośniki zaraźliwych informacji

Szczegóły

Utworzono: 31 maja 2007

Robert B. Cialdini

Poza liczbą osób naśladujących jakieś zachowanie, jest jeszcze jeden czynnik, który sprawia że zachowanie może stać się zaraźliwe – podobieństwo. Ludzie chętniej naśladują zachowania osób, którzy są podobni do nich. W tym przypadku media także powinny mieć się na baczności, zwłaszcza w ukazywaniu zachowań autodestrukcyjnych, ponieważ te mogą nabrać charakteru naśladowczego.

Dla przykładu, po licznych publikacjach medialnych na temat samobójstw, współczynnik samobójstw wzrósł w obszarach, które były poruszone w mediach (Phillips, 1989). Najwyraźniej pewna grupa osób z problemami postanowiła pójść w ślad ludzi, którzy mieli podobne kłopoty i jako drogę ich rozwiązania wybrali samobójstwo. Jakie są przesłanki, aby sądzić iż wzrost śmiertelności spowodowanej przez siebie samych jest powiązany z traktowaniem osób podobnych nam za wzór? Naśladowcze samobójstwa są bardziej powszechne wśród osób, które znajdują się w podobnym wieku i mają tą samą płeć co ofiary opisane wcześniej w mediach. I tak na przykład w Niemczech, po tym jak telewizja pokazała przypadek młodego mężczyzny, który rzucił się pod pociąg, liczba samobójstw wzrosła drastycznie, ale wyłącznie wśród młodych mężczyzn (Schmidtke & Hafer, 1988).

Przedstawione przeze mnie przypadki nie oznaczają bynajmniej, że chciałbym aby media były cenzurowane i nie pokazywały prawdziwych wiadomości. Media mogą jednak zredukować negatywne konsekwencje społeczne zjawisk takich jak panika czy samobójstwa poprzez zredukowanie sensacjonalizmu i powtarzalności swoich relacji. W przeciwnym wypadku będą one winne dwóch grzechów: wypaczania i podgrzewania wpływu tych wydarzeń.

Tłumaczenie: Jarosław Świątek

{rdaddphp file=moje_php/autorzy/rcialdini.html}

Literatura

• Cialdini, R. B. (2001). Influence: Science and practice. (4th Ed.). Boston: Allyn & Bacon.


• Gracian, B. (1649/1945). The art of worldly wisdom. New York: Charles Thomas.


• MacKay, C. (1841/1932). Popular delusions and the madness of crowds. New York: Farrar, Straus, and Giroux.


• Phillips, D. P. (1989). Recent advances in suicidology: The study of imitative suicide. In R. F. W. Diekstra, R. Maris, S. Platt, A. Schmidtke, & G. Sonneck (Eds.), Suicide and its prevention: The role of attitude and imitation (pp. 299-312). Leiden: E. J. Brill.


• Schmidtke, A., & Hafner, H. (1988). The Werther effect after television films: New evidence for an old hypothesis. Psychological Medicine, 18, 665-676.

Bądź na bieżąco! Zapisz się na nasz newsletter! (dodatkowo otrzymasz eBooka "Iluzje codzienności")

e-mail: