Co do tego, że jesteśmy ukształtowani przez geny i środowisko, mniej więcej po połowie, panuje chyba już powszechna zgoda. Dobrze byłoby jednak pamiętać o tym, że jednak w pierwszej kolejności działamy pod wpływem genów i trudno to przeskoczyć w swoich dążeniach do samorozwoju czy wolności osobistej. Dlatego sformułowanie, że oto „istnieją znaczne różnice między naszymi „antycznymi” genami i współczesnym życiem – zarówno w diecie, jak i w związkach. A mimo tego nadal bardzo na nas wpływają” - jest nieco dziwne, bo wcale „nie mimo to”, ale właśnie w pierwszym rzędzie wpływa na nas ekspresja genów. To raczej tzw. „współczesne życie” sporej grupy ludzi jakby próbuje temu zaprzeczać, choćby przez nie właściwy dobór diety, tylko po to, żeby mieć sylwetkę maksymalnie zbliżoną do podatnego na mody wzorca. Warto dla przykładu wspomnieć choćby o tzw. kobiecie rubensowskiej i jeszcze, że w latach dwudziestych i trzydziestych ubiegłego wieku wzorcem atrakcyjności kobiety była raczej osóbka niewysoka o wyraźnie uwidocznionych kształtach. To dopiero szał wybiegów mody kilkadziesiąt lat temu wylansował wzorzec chudego „wieszaka na ubrania”, ale bo przecież nie tyle o urodę ludzkiego ciała chodziło, ale o podkreślone w ten sposób piękno zawieszanego na nim ubrania.
Z badań nad atrakcyjnością interpersonalną wynika raczej, że decydujące są bardziej proporcje i symetria, a w przypadku sylwetki stosunek talia - biodra. W badaniach, o których teraz sobie przypominam, badano mężczyzn z kręgu kultury atlantyckiej, a ściślej chyba anglosaskiej oraz w grupie porównawczej mężczyzn z jednego z plemion Indian amazońskich (wyszukano takie, co do którego można było przyjąć założenie o braku wcześniejszych kontaktów z kulturą „białego człowieka”). Badani z jednej i drugiej grupy jako najbardziej atrakcyjny schemat sylwetki kobiecej najczęściej (a więc nie zawsze) wybierali taki, w którym stosunek talia biodra wynosił około 7 do 10 lub 6 do 9, o ile pamiętam. Obie grupy różniły się jednak uzasadnieniem swojego wyboru. Oto mężczyźni z bliższego nam kręgu kulturowego najczęściej stwierdzali, że to po prostu piękna sylwetka, natomiast Indianie, że kobieta o takich biodrach może dobrze przejść wiele ciąż i urodzić wiele zdrowych dzieci. Ciekawe, że w ocenie męskiej sylwetki analogiczne grupy kobiet najczęściej wskazywały na proporcje 9 do 10, co mogłoby oznaczać, że zbyt duże „wcięcie w pasie” nie jest nadto atrakcyjne, o czym mogliby pamiętać niektórzy miłośnicy kulturystyki. Wiemy jednak także z badań z zakresu antropologii kulturowej, że w niektórych kulturach spoza naszego kręgu obfite ciało zarówno u kobiet, jak i mężczyzn, bywa oznaką pozycji i dobrobytu, a więc ma wpływ na atrakcyjność interpersonalną w inny sposób, może przez poczucie bezpieczeństwa i nadzieję na pomyślne życie?
Zasadniczo kanon piękna może być zmienny, ważniejsze jest to, co okazuje się atrakcyjne, w danym czasie, w danej społeczności. Obsesja na punkcie własnego wyglądu może raczej sugerować ukrytą pod opakowaniem osobowość narcystyczną?
Różnice w zachowaniach seksualnych kobiet i mężczyzn mogą powstawać z kolei przez uwarunkowany genetycznie mechanizm reprodukcji i transmisji genów. Oto kobieta ma do dyspozycji policzalną ilość komórek rozrodczych i to tylko w określonych momentach, nazywanych dniami płodnymi, nic więc dziwnego, że jej mechanizm jest raczej jakościowy i chodzi o dobre zainwestowanie swojego jajeczka. Natura być może dla zwiększenia prawdopodobieńs twa reprodukcyjnego sukcesu wyposażyła za to mężczyzn w mechanizm ilościowy, dając im do dyspozycji miliony razy więcej komórek płciowych. Do tego komórki jajowe nie są obdarzone zdolnością poruszania się, w odróżnieniu od plemników. Czy może zatem dziwić, że to mężczyźni są zwykle stroną bardziej aktywną i niektórzy czasem mogą się okazywać „nadgorliwi”, żeby poradzić sobie jakoś z tą specyficzną „nadprodukcją”, zwłaszcza za młodu? Oj, wcale nie łatwo musi „być mężczyzną”.