Felietony Piórem Psychologa Słów kilka o schizoidalnym zaburzeniu osobowościSłów kilka o schizoidalnym zaburzeniu osobowości
- Szczegóły
- Utworzono: 17 marca 2016
- Monika Kotlarek
Pewien informatyk, bardzo inteligentny, a zarazem niezwykle introwertyczny i całkowicie wycofany, skierowany został przez swojego lekarza na badania psychologiczne i psychiatryczne. Lekarz podejrzewał, że jego pacjent cierpi na depresję.
Do wizyty u psychiatry i psychologa namówił go także szef. Mężczyzna skarżył się na bliżej nieokreślone dolegliwości fizyczne i brak radości życia. Nie kontaktował się z nikim: mieszkał samotnie, w pracy miał własny pokój i właściwie nie widywał nikogo, jeśli pominąć wizyty szefa, który przynosił mu nowe projekty i zabierał skończone. Obiady jadał sam; mniej więcej raz w tygodniu, gdy dzień był ładny, przerwę obiadową spędzał w ogrodzie zoologicznym.
Całe życie był samotnikiem. Jako dziecko miał niewielu kolegów i zawsze wolał się bawić sam, niż iść gdzieś z rodziną (był najstarszym z pięciorga dzieci). W szkole średniej nie miał dziewczyny, a w czasie studiów umówił się tylko raz i to nie sam na sam, ale razem z grupą studentów po meczu. Mimo to zawsze był aktywnym sportowcem. Jako student wiele czasu spędzał, pijąc z bliskim kolegą. Jednak po dyplomie zamieszkali w innych miastach.
Mężczyzna bez emocji opowiadał, że trudno mu było znajdować przyjaciół, nigdy nie wiedział, jak zacząć rozmowę. Wiele razy myślał o nawiązaniu kontaktów koleżeńskich, ale po prostu nie znajdował odpowiednich słów, więc „rozmowa utykała w martwym punkcie”. Mówił, że ostatnio zdarzało mu się myśleć o zmianie życia i spróbowaniu bardziej optymistycznego spojrzenia na świat, ale właściwie nigdy nie wydawało mu się to warte zachodu. Łatwiej mu było nie podejmować żadnych kroków, ponieważ popadał w zakłopotanie, gdy ktoś próbował z nim rozmawiać. Najlepiej czuł się w samotności.
Ludzie ze schizoidalnym zaburzeniem osobowości z reguły są niezdolni do nawiązywania kontaktów społecznych i nie zdradzają zainteresowania nimi, co skutkuje brakiem przyjaciół, może poza bliskimi krewnymi lub 1-2 bardzo bliskimi osobami. Nie umieją wyrażać uczuć, często uchodzą za chłodnych i nieprzystępnych. Brak im umiejętności tworzenia więzi społecznych, przez co są samotnikami. Wiele czynności, w tym także seks, nie sprawia im przyjemności. Zazwyczaj wydają się obojętni zarówno na pochwały, jak i krytykę. Nie są zbyt aktywni emocjonalnie, pozytywnie i negatywnie, sprawiają wrażenie pełnych rezerwy.
Kiedyś sądzono, że schizoidalne zaburzenie osobowości ma związek z początkami schizofrenii, jednak w 1995 roku badacze Kalus, Bernstein i Siever poddali tę teorię ostrej krytyce. Badania nad możliwym genetycznym uwarunkowaniem tego zaburzenia nie wykazały jego związku ze schizofrenią i nie dostarczyły przesłanek do uznania podłoża tej ostatniej.
Podsumowując krótko. Można przypuszczać, że u osób ze schizoidalnym zaburzeniem osobowości nie wykształciły się takie potrzeby, jak potrzeba miłości, przynależności i akceptacji, lub – jeśli istniały we wcześniejszej fazie rozwojowej – gdzieś się zatraciły. Skutkiem jest całkowita jałowość doświadczeń w kontaktach międzyludzkich.
Źródła:
- Carson, Robert. C. Psychologia zaburzeń vol. 1. Człowiek we współczesnym świecie. Wyd. GWP (2003).
- Bilikiewicz, Adam. (red.) Psychiatria. Podręcznik dla studentów medycyny. Wydawnictwo Lekarskie PZWL (2006).
Bądź na bieżąco! Zapisz się na nasz newsletter! (dodatkowo otrzymasz eBooka "Iluzje codzienności")
Komentarze